Bohaterowie



Corina Quinto 

"Co decyduje o wyborze wspomnień? Życie przypomina siedzenie w kinie. Pstryk! I oto ja: dziecko pałaszujące ptysie (...). Pstryk! Minęły dwa lata i siedzę na kolanach u babci (...). To jedynie chwilki – a między nimi długie puste przestrzenie miesięcy czy nawet lat. Gdzie się wtedy było? Przywodzi to na myśl jedno z pytań Peer Gynta: Gdzie byłem, ja, prawdziwy, cały?"

Rodowita Tripeira*
Pasjonatka fotografii
Zagubiona nastolatka


Jorge Orti

"Radość na jej twarzy, satysfakcja, jaką może przynieść tylko dzień ciężkiej pracy nad czymś, co kochasz robić, uderzyła mnie niczym obuchem."

Rodowity Maño**
Piłkarz
Optymista


Sunny

Na tej przypadkowej planecie jesteśmy samotni. Między wszystkimi otaczającymi nas formami życia żadna, poza psem, nie zawarła z nami przymierza.



tripeira - mieszkanka Porto
maño - mieszkaniec Saragossy


Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

39.Długo nad tym myślałem, i postanowiłem zabrać cię do schroniska, abyśmy przygarnęli jakieś zwierzątko.

Kolejna walizka przepakowana, ostatnio naprawdę żyłam tylko na walizkach. W sumie to potrzebowałam odpoczynku. I nie mogłam się już doczekać, kiedy będą wakacje. Mieliśmy z Jorge jechać najpierw na tydzień do Granady, a później stamtąd do Portugali. Mieliśmy nocować w moim rodzinnym domu, bo matka nas zaprosiła. A później samolotem wrócić do Barcelony i tam dalej do Saragossy. Dwa tygodnie wakacji. Ale zanim to nadejdzie, musiałam pojechać do Berlina. Ale siedziałam na podłodze i porządkowałam zdjęcia, które chciałam wykorzystać w mojej nowej wystawie. W planach miałam zdjęcia z moich podróży, dlatego starałam się wszystko ładnie ułożyć. W dobrej kolejności. W dodatku słuchałam muzyki przez słuchawki, więc nie wiedziałam kiedy do mieszkania wpadł Jorge. Za to zobaczyłam przed sobą kwiatka. Zdziwiona ściągnęłam słuchawki i spojrzałam do góry. - Dzień dobry, pracusiu. – zaśmiał się co odwzajemniłam – Ładne zdjęcia. - To na wystawę. Muszę to przygotować teraz, aby po powrocie spak
Czytaj więcej

7. Powodzenia z sadystą.

Dzisiaj po szkole mogłam sama sobie wrócić do domu, ale i tak musiałam wstąpić do ojca bo coś ode mnie chciał i chciałam, aby dał mi na wywołanie zdjęć, dlatego też wolnym krokiem sobie ruszyłam do jego miejsca pracy. O dziwo trochę osób było i musiałam czekać na recepcjonistkę, którą gdzieś wcieło. W sumie mogłam iść go szukać, ale nie było sensu. Rozejrzałam się po wnętrzu i widziałam jakieś dzieci, które widać nerwowo się zachowywały, ale tak to już jest. Na szczęście recepcjonistka łaskawie się pojawiła więc powiedziałam jej, że przyszłam do ojca,ale nie wierzyła mi więc chciałam jej przywalić. Już wyciągałam telefon, aby napisać do ojca, że przyszłam kiedy usłyszałam. - Mówi prawdę. I ja też do doktora Quinto. - Dobrze proszę poczekać bo jeszcze jest pacjent. - Dziękuje. - mruknęłam - Nie wiedziałam, że tak trudno dostać się do własnego ojca. - Też na kontrolę? - zaśmiał się Jorge a ja od razu zaprzeczyłam - O już jesteś kochanie i Jorge? - Ja tylko na chwilę. - od
Czytaj więcej

16. Nie zadałem ci nigdy pytania... czy było warto?

Po szkole poszłam do kliniki ojca, aby zrobił mi przegląd. Ale zostałam na dłużej i pomagałam mu z dzieciakami, które oczywiście płakały i nie wiedziałam dlaczego, ale przy mnie jakoś się uspokajały więc byłam bardzo potrzebna w tych chwilach i to mi się podobało. Miałam wrócić z moim tatą do domu więc czekałam na niego, aż wszystko pozamyka i ruszyliśmy w stronę jego auta ale pod kliniką spotkałam Jorge, który o dziwo na mnie czekał. - Dobry wieczór, mogę porwać na jakiś czas pana córkę? - i uśmiechnął się do mnie - No nie wiem, nie wiem. To chyba od niej zależy. - Ale porwać? A nie mogę iść samodzielnie? - zaśmiałam się i go uderzyłam w bark - W takim razie idźcie, ale wróć o przyzwoitej porze dobrze? - Jak zawsze. Tylko się zaśmiałam i ruszyliśmy w swoją stronę. Trochę mnie to zdziwiło, że chłopak  przyszedł  do mnie do kliniki bez zapowiedzi jak to miał w zwyczaju, ale nic nie mówiłam. Zwłaszcza, że wziął mnie na obiad na którym bawiłam się bardzo dobrze. Ale tak b
Czytaj więcej