35. Myślę, że nie powinnaś nosić mokrych rzeczy.

Święta minęły nam w bardzo przyjemnej atmosferze, zwłaszcza kiedy weszłam do domu rodzinnego Jorge i jego mama mnie przytuliła bo wiedziała już, że nie ma z nami psiaka i mi opowiadała jak to ona przeżyła w dzieciństwie taki moment. Tak samo było u mnie w domu. A wszyscy byli szczęśliwi z prezentów, jak i my byliśmy zadowoleni, bo jak się okazało nasi rodzice sobie pogadali za naszymi plecami i dostaliśmy z Jorge kasę na samochód. Ale właśnie wracałam z kolejnej sesji z Alex i byłam prze szczęśliwa. Nie przypuszczałam, że mogła coś takiego zrobić dla mnie. Na dodatek moje wyniki z egzaminu właśnie przyszły, więc bałam się je otworzyć. Wchodziłam na nasze piętro z kopertą praktycznie przy nosie i weszłam do środka gdzie Jorge urzędował w łazience. Ściągnęłam wszystko i czekałam na niego.

- Już jesteś? -  a ja pokiwałam głową - A to co?

- Moje wyniki.

- I co? - i od razu do mnie przyszedł

- Nie wiem, boję się je otworzyć.

- No daj spokój. - i sam wziął kopertę i ją otworzył a ja aż zamknęłam oczy - Brawo! - i mnie przytulił - Kochanie zdobyłaś same piątki.

- C-co?

- Zdałaś z świetnym wynikiem, gratuluje. - i mnie okręcił dookoła

- Ej, ej jesteś cały mokry. - zaśmiałam się i chciałam zejść ale on mnie przytrzymał mocniej - Jorge!

- No co? Myślę, że nie powinnaś nosić mokrych rzeczy. - i ściągnął ze mnie bluzkę a ja się od razu zasłoniłam - No co ty robisz? - i złapał za moje dłonie wykręcając je do tyłu - No idealnie.

- Wcale nie jest idealnie, ty mnie najnormalniej w świecie rozbierasz.

- Yhym. - zaśmiał się - Ale mam w tym pewien plan. - na co zdziwiona spojrzałam, a on podniósł mnie ponownie i zaprowadził do łazienki i nim się ogarnęłam to byłam już cała mokra pod prysznicem - Idealnie. - zaśmiał się a ja go ochlapałam - Skarbie, ale ja mam jedynie ręcznik

- A ja jestem cała mokra!

- Wiem. - zadowolony dobrał się do moich spodni i byłam tylko w mokrej bieliźnie - Idealna.

- Ty zboczeńcu. - i złapałam jego ręcznik co miał w pasie i uciekłam z nim do sypialni

- Corina! - zaśmiał się i przybiegł za mną, a że wcześniej zabrałam wszystkie ręczniki do prania to nie miał czym się zakryć

- No i co? Zabawa tak bardzo ci się podoba?

- Nie mam czego ukrywać. Zresztą ty też, i tak wszystko widzę.

- Bo przez ciebie jestem cała mokra.

- Ale podobała ci się ta zabawa. - i mnie objął w pasie - Widzę ten błysk w twoich oczach. - i przegryzł mi dolną wargę na co zamruczałam - Widzisz. - i mnie popchnął na łóżko - Ciekawe czy ci się spodoba ta druga.

Leżałam owinięta tylko w prześcieradło bo reszta była porozwalana po pokoju i śmiałam się w głos z kawału Jorge. I delektowałam się tym, że masował mi stopy. Nasze popołudnie było cudowne, ale musiało się skończyć bo Jorge szedł na drugi trening. Ja sama ogarnęłam sypialnie i ubrałam się w świeże rzeczy. Tyle tylko, że jak się okazało miałam sesję za dwadzieścia minut. Zła się zbierałam jak najszybciej i wybiegłam z mieszkania. Byłam spóźniona zaledwie pięć minut, ale czułam się jakbym przebiegła maraton. Moja kondycja nie była w najlepszym stanie. Ale robiłam jej zdjęcia i trochę tego było, zwłaszcza, że zapłaciła za większą sesję.

***

Wróciłem po treningu do domu i o dziwo nie było nikogo, szukałem w swojej torbie kluczy i jak na złość nie mogłem ich znaleźć. Wywaliłem praktycznie wszystko na korytarz, a kluczy i tak nie było. Zły schowałem wszystko i usiadłem na schodach. Bo w końcu co mogłem zrobić? Oprócz tego, że zadzwonić do Coriny kiedy wróci, i niestety telefon został też w mieszkaniu bo słyszałem jej dzwonek. W pewnym momencie jednak ktoś wchodził po schodach i myślałem, że to może Corina, ale była to nasza sąsiadka, Irene. Tylko się do niej uśmiechnąłem.

- A ty co? - zaśmiała się

- Zapomniałem kluczy, a nie wiem kiedy wróci Corina.

- No to zapraszam do siebie. Co będziesz tak na schodach siedzieć?

- Dzięki. Bo muszę skorzystać z łazienki. - westchnąłem

Wyszedłem z łazienki i o dziwo czekał na mnie już kubek kawy. Podziękowałem i usiadłem na przeciwko niej w salonie.

- A tak poza tym to czym się zajmujesz?

- Jestem piłkarzem.

- Ooo, w sumie obstawiałyśmy z koleżanką jaki sport, bo widziałyśmy cię z torbą treningową. Biegasz i jeździsz na rowerze.

- No tak. - zaśmiałem się - Ponoć to już mój nałóg. Jak mieszkał tu jeszcze mój kumpel to razem jeździliśmy na trening, a raczej się ścigaliśmy.

- No tak, ja tylko chodzę na siłownie. - zauważyła a ja mimowolnie zjechałem ją wzrokiem - Czasem też na basen, ale Sandra nie lubi pływać więc nie chce mi się chodzić regularnie samej.

- W sumie mógłbym się wybrać, dawno nie byłem na basenie.

- W takim razie zapraszam. - zaśmiała się na co się do niej uśmiechnąłem

- Może w tym tygodniu? Hmm w piątek? Corina i tak na weekend jedzie do Barcelony.

- Jasne. Ale znowu gdzieś wyjeżdża?

- Praca. - westchnąłem - Chociaż to tylko weekend, gorzej jak w tygodniu gdzieś jedzie. Bo w weekendy mam mecze.

- No tak. Ja tam bym nie mogła co chwilę gdzieś wyjeżdżać.

- Każdy jest inny. - zaśmiałem się - No ale chyba czas sprawdzić czy Corina już wróciła.

- Nie idź jeszcze. Tak fajnie nam się gada.

- No tak. Ale czas też na kolację, i muszę wyprać rzeczy na jutro. - i wstałem z kanapy - Dzięki za kawę.

***

Wróciłam do domu i zobaczyłam, że Jorge dzwonił do mnie a na dodatek jego klucze były na stoliku. No tak, pewnie zbierał się tak szybko jak ja i zapomniał o nich. Wyciągnęłam z lodówki produkty na obiad i zaczęłam gotować, kiedy usłyszałam jak wchodzi do środka. Przywitałam się z nim i wrzuciłam ryż do garnka.

- Mmm ale pachnie.

- A ty gdzie się podziewałeś jak kluczy nie wziąłeś?

- U Irene bo przygarnęła mnie po tym jak siedziałem na schodach.

- Rozumiem.

- Ale tylko piliśmy kawkę. Nic więcej.

- Nie tłumacz się. Ale właśnie bo nie zdążyłam się pochwalić.

- Jeszcze jakieś dobre newsy?

- Oczywiście. Właśnie patrzysz na fotografa gazety, która robi wywiad z Alex i będzie moje zdjęcie na okładce! - pisnęłam

- Słucham?!

- Alex mi to załatwiła. Bo powiedziała, że i tak im się podobają moje zdjęcia, a ona woli mnie.

- Jej gratuluje! - i mnie znowu okręcił dookoła - A gdzie będziecie robić zdjęcia?

- Tutaj w mieście. Muszę znaleźć coś super.

- To w takim razie przejdziemy się na spacer co?

- Ooo jestem za. - uśmiechnęłam się - A i dostałam e-mail. Zaczynam kurs na prawko w następnym tygodniu a ty?

- Nie wiem? - zaśmiał się - Muszę sam sprawdzić. Ale może pójdziemy jutro na spacer?

- Jutro? Nie bardzo, mam sesję, pracuje u ojca, a później mam wizytę u lekarza.

- U lekarza?

- No kontrolne badania. Oby nic nie wykazały, nie mam zamiaru znowu lecieć na lekach.

- Oby, ale kiedy jedzonko?

- Za jakieś dwadzieścia minut. Możesz za ten czas zapłacić rachunki bo nie miałam czasu rano.

- Ok. - uśmiechnął się i poszedł do salonu

***

Sesja jak zawsze przebiegła bardzo szybko i musiałam iść do kliniki, aby trochę popracować. Od tygodnia pracował u nas nowy lekarz, który był prosto po studiach i nie powiem, bardzo przystojny i sympatyczny. Mój ojciec przygarnął go pod swoje skrzydła więc chcąc nie chcąc musiałam z nim spędzać dużo czasu. Kiedy mój tato przychodził na przerwę pogadać to i on przychodził. Ale kiedy byłam w socjalnym to dziwnie się czułam. Było mi słabo,a do tego czułam jakby serce miało mi zaraz wyskoczyć z piersi. Oczywiście jak to bywa mój ojciec wpadł w panikę, a Javier zadzwonił po pogotowie. Zabrali mnie do szpitala i miałam milion badań. Leżałam na łóżku bo woleli mnie zostawić sobie na obserwacji i niesamowicie się nudziłam. Tyle tylko, że w pewnym momencie na salę otworzyły się drzwi i wszedł Jorge.

- Wizyta u lekarza chyba nie tak miała wyglądać co?

- Zdecydowanie. - westchnęłam

- Jak się czujesz? - i usiadł obok mnie

- Bywało lepiej. Porobili mi z milion badań i czekam na wyniki.

- Twój tato mówił, że wyglądało to na zawał.

- Mógłby to być, sam mnie lekko przestraszył. - szepnęłam i bawiłam się jego dłonią a on uważnie przyjrzał się mojej ręce - Ponoć miałam jeszcze jeden szef i mi go wyciągnęli i dlatego mam bandaż. A na górze, pobierali mi krew.

- Rozumiem. - i dał mi buziaka w czoło - Ale przyniosłem ci piżamkę, twoją ulubioną i kilka przyborów.

- Dzięki.

- I moja mama coś mówiła, że wpadnie. Polubiła cię i to bardzo.

- Oj nie potrzebnie. Przecież mogę wyjść dzisiaj. - i wtedy do sali wszedł lekarz

- Obawiam się, że zostanie pani do jutra. - a ja westchnęłam - Mam już wszystkie wyniki i ma pani zaburzenia gospodarki wodnej. A dokładniej odwodnienie izotoniczne.

- Znowu? - mruknęłam - Miałam mieć dzisiaj i tak badania kontrolne.

- Przy historii pani zdrowia to może się powtarzać. - a ja pokiwałam głową - Lekarze w Portugalii pewnie już powiadomili panią.

- Tak. Ale ostatnio dobrze się czułam, ale nagle to.

- Spadek ciśnienia krwi, tachykardia to jedne z objawów. Dlatego zostanie pani do jutra, będziemy podawać przez kroplówkę leki, i dostanie pani receptę.

- To dobrze, że przyniosłeś mi rzeczy. - westchnęłam, kiedy lekarz wyszedł

- Co to jest zaburzenie gospodarki wodnej?

- Tracę nadmierną ilość wody. Skutek przeszłości.

- Rozumiem.

- Skarbie. - i go pogłaskałam po udzie - To nie jest szkodliwe, ani nie umieram. Przestraszyłam cię, wiem o tym.

- Jestem w szatni po treningu i nagle dostaje wiadomość, że moja dziewczyna trafiła do szpitala. I możliwe, że to zawał. Jesteś za młoda.

- Mój ojciec jest wielkim panikarzem. - i go przyciągnęłam do siebie i pocałowałam

- No, no. Hugo tak panikował, a tu jak widać wszystko dobrze.

Ale poszłam spać kiedy byłam sama. Nie przepadałam za szpitalnymi łóżkami, a tym bardziej salami, ale cóż zrobić. Wstałam dosyć późno i o dziwo nikogo nie było, a widziałam świeże owoce na stoliku. Byłam tym zdziwiona, ale po obchodzi okazało się, że mogę wyjść i dostałam całą praktycznie torbę leków. Nie byłam zadowolona, ale cóż zrobić. Nie chciałam po raz kolejny wracać do szpitala. Odebrał mnie ojciec, więc pojechaliśmy do mieszkania i wszedł aby zanieść moje rzeczy. Nie musiał się spieszyć więc zrobiłam mu kawę, a sobie herbatę.

- Ale jak wam się żyje?

- Bardzo dobrze. - i o dziwo było czysto więc nie było wstydu - Smutno i cicho bez psiaka, ale dobrze.

- No tak. Ale muszę przeprosić Jorge, że go nastraszyłem.

- Dokładnie. - zaśmiałam się - Zawał?

- Tak to wyglądało. Sam się przestraszyłem.

- Przepraszam. - ale wtedy do mieszkania wszedł Jorge i widziałam od razu, że coś nie gra. Mój tato jednak się z nami pożegnał a ja przyjrzałam się chłopakowi - Mów.

- Mama. - westchnął - Okazuje się, że ma teraz zastrzeżenia co do naszej przyszłości i że nie wierzy w wczorajszy przypadek.

- Słucham?

- Powiedziała, że nie powinienem z tobą jednak być.

- Ale dlaczego? Co się takiego stało?

- Była dzisiaj w szpitalu i zobaczyła bliznę i bandaże.

- Czekaj, czekaj. Nie powiedziałeś im?

- Po co?

- Jorge, twoi rodzice mają prawo wiedzieć kim jest twoja dziewczyna. Ja bym chciała wiedzieć, że mój syn spotyka się z dziewczyną, która kiedyś chciała się zabić. Bym się jakoś psychicznie na to przygotowała, bo prawda zawsze wychodzi na jaw.

- No tak, ale żeby od razu z pupilki spadać na taką pozycję?

- Spokojnie, twoja mama musi pewnie to przetrawić. A ty zamiast się wściekać to lepiej poczekaj dzień. Wszystko się ułoży, obiecuje.