3. Myślisz, że chciałam jedynie się zabawić?

- Widzę, że masz nowe obtarcia na dłoni. - zauważył Martin a ja tylko spojrzałam na swoją rękę

- Spotkanie pierwszego stopnia z rowerzystą. - i naciągnęłam rękawy

- Musiało boleć.

- Nie.

- Zauważyłem, że przez cały czas nosisz długi rękaw i ukrywasz rany, wstydzisz się ich?

- Nie jestem z tych, którzy czekają na to, aż wszyscy będą mnie podziwiać i oglądać.

- Nie jesteś z tych osób, ale kiedy to zrobiłaś to nie pomyślałaś, że blizny będą widoczne.

- Mało domyślny jesteś. - zaśmiałam się

- Dlaczego tak uważasz?

- Myślisz, że chciałam jedynie się zabawić? Chciałam odebrać sobie życie, wiec raczej nie przejmowałam się, czy zostaną mi po tym jakieś blizny.

- A ja myślę, że wcale nie chciałaś się zabić.

- Skąd takie przypuszczenie? - i na niego spojrzałam

- Większość osób, które chce popełnić samobójstwo nie wybiera do tego dnia gdzie na pewno ktoś by ich znalazł. Poszłaś do łazienki w momencie kiedy w domu była twoja mama. - a ja tylko wzruszyłam ramionami - Jest lekarzem prawda?

- Po co pytasz jak masz to wszystko zapisane w teczce na kolanach?

- Od zawsze jesteś tak wygadana?

- Jedynak tak ma. – zauważyłam wzruszając ramionami - Ale teraz czas się kończy. Było miło, ale cieszę się, że dwa dni będę miała od ciebie spokój.

- Dwa dni na rozmowy z ojcem.

- Na razie to on ma większy orzech do zgryzienia niż ja. Ja to przynajmniej nie okłamuje swojej partnerki na temat jego córki. - rzuciłam i wyszłam z gabinetu

Od razu wsiadłam do auta i po raz kolejny nic się nie odzywałam i chciałam jak najszybciej znaleźć się w domu. Pogoda nie dopisywała, od rana na niebie wisiały deszczowe chmury i nie chciały nas opuścić. Ale jednak dojechaliśmy i miałam już wchodzić do domu kiedy zobaczyłam tego chłopaka, Jorge, ponownie na rowerze. Musiał być wariatem jak w taką pogodę wybrał się właśnie na rower i zauważyłam, że miał torbę sportową więc chyba nie kłamali z tym, że był piłkarzem.

- Corina będę musiał wyjść na jakiś czas z domu, zamówisz sobie obiad?

- Jasne. - i rzuciłam buty w kąt - Jedziesz po Melise?

- Tak, ale przed tym jeszcze muszę wpaść do kliniki.

- Wie o mnie?

- Tak, wziąłem sobie do serca to co powiedziałaś i powiadomiłem ją.

- Więc jedź, nie martw się nic sobie nie zrobię.

- Pani Carlos przyjdzie za godzinę sprawdzić.

- Super ona jest gorszą wariatką niż ja. - a mój tato się jedynie zaśmiał - To nie jest śmieszne. Na prawdę nie ma tutaj nikogo fajnego do opieki?

- Jorge jest, ale ma trening.

- Nie miałam jego akurat na myśli.

- Dlaczego? Jest od ciebie starszy tylko o dwa lata. I znam go od dziecka, jest bardzo mądrym i sympatycznym chłopakiem.

- To pójdę się pomodlić za to, że jednak ma jakieś inne zajęcie. - uśmiechnęłam się i poszłam na górę

Ale jednak mi się nudziło i to bardzo. Dlatego postanowiłam wybrać się na piechotę do pizzerii, aby kupić jakąś pizzę albo sałatkę. Ojciec zostawił mi dosyć sporo kasy więc nie było problemu, tylko że w drodze kiedy szłam z reklamówką zaczęło trochę padać. A ja oczywiście nie wzięłam ze sobą żadnego parasola, dlatego chciałam jak najszybciej przejść ten odcinek do domu. Ale w połowie drogi usłyszałam dziwny dźwięk, jakby ktoś płakał bądź skamlał więc zdziwiona się rozejrzałam. Odgłos dochodził za drzewa więc poszłam tam zdziwiona i zobaczyłam małego pieska, jeszcze szczeniaka, który się trząsł ze strachu i miał ranę na łapce. Od razu kucnęłam przed nim i go pogłaskałam po główce. Nigdy nie miałam zwierzaka bo moi rodzice zdecydowanie byli przeciwko, ale nie mogłam też go zostawić tutaj na pastwę losu, dlatego wzięłam go na ręce i schowałam pod bluzę, choć nie było to takie proste. W dodatku z ranki sączyła się krew, nie było to dla mnie ważne. Wzięłam jeszcze reklamówkę i wyszłam z ukrycia i na moje nieszczęście znowu o mało co nie zostałam potrącona przez rower. Tylko podniosłam głowę i myślałam, że zaraz wyrządzę komuś krzywdę.

- Na prawdę musisz nauczyć się jeździć na rowerze bo stwarzasz ogromne zagrożenie.

- Ja? To ty wychodzisz w najmniej odpowiednim momencie z ukrycia. Jeszcze pomyślę, że specjalnie to robisz, aby targnąć się na swoje życie.

- Możliwe. - i ruszyłam przed siebie

- Może ci pomóc co? Bo chyba za ciężkie to. - i wskazał na reklamówkę

- Nie jest ciężkie, ale niosę coś jeszcze.

- Krwawisz. - od razu zauważył a ja tylko przewróciłam oczami i pokazałam mu pieska - Oj pomogę. - i nim się zorientowałam to już niósł mój obiad, nawet wszedł do mnie do domu i został z pieskiem kiedy ja szukałam apteczki i właśnie schodziłam ze schodów kiedy do domu wszedł mój ojciec ze swoją dziewczyną i od razu przerażony spojrzał na mnie

- To nie moja! - od razu zauważyłam i jakby nigdy nic poszłam do salonu

- Możesz mi do jasnej cholery wyjaśnić o co chodzi?! - wszedł za mną ojciec a ja jakby nigdy nic zajęłam się opatrywaniem małego

- Ciii. - szeptałam i starałam się zrobić to najdelikatniej jak potrafiłam i tak, aby mały nic nie zrobił chłopakowi, który miał go na kolanach i trzymał w rękach

- Dzień dobry. - odezwał się Jorge na co mój ojciec sam się przywitał

- A teraz co to za pies?

- Mój - odezwałam się i pogłaskałam małego po główce - No już, już. - i wzięłam go do siebie od razu tuląc

- Jak to twój? Nie ma miejsca w naszym domu dla jakiegoś psa.

- No to twój problem. - rzuciłam - Już mówiłam, że mam na oku pokój.

- A ja ci już powiedziałem co o tym myślę!

- Ej, ej. - od razu odezwała się towarzyszka mojego ojca - Uspokój się, nie widzisz że ten piesek się boi.

- Nie lubię psów.

- No to masz problem bo jesteś już przegłosowany. - odezwała się i do mnie uśmiechnęła na co się lekko zdziwiłam - A tak poza tym to Melisa jestem, jeszcze się nie zdążyłyśmy poznać.

- Corina. Czyli mogę zostawić psiaka? - i spojrzałam na swojego ojca

- No ok. Pod warunkiem, że sama się nim będziesz zajmować.

- Dziękuje. - i się po raz pierwszy uśmiechnęłam szeroko - No to co Sunny idziemy do siebie się przespać co? - i wzięłam go na ręce

- A Jorge? - zauważył mój tato a ja spojrzałam na chłopaka

- A nie wiem, znowu chciał mnie przejechać.

***

Corina poszła do siebie z psem a ja sam stałem w małym szoku na środku salonu. Po raz pierwszy od kiedy tu jest uśmiechnęła się do mnie tak jak była jeszcze dzieckiem. Sam uśmiechnąłem się i spojrzałem na pozostałą dwójkę, która była ze mną w pomieszczeniu.

- W takim razie ja pójdę już. - uśmiechnął się do mnie Jorge

- A tak, tak i lepiej uważaj na tym rowerze. - zaśmiałem się - Bo na prawdę zrobicie sobie krzywdę.

- Dobrze. Ale to ona wpada na mnie i mój rower. - zauważył - Ale obiecuje, że teraz będę jeździć wolno i rozglądał się za pana córką.

- Może lepiej się za nią nie rozglądaj. - i pokiwałem mu palcem - To dalej moja córka.

- Tak jest. Do widzenia.

- Więc to była ta sławna jedynaczka? - zauważyła Melisa, kiedy wróciłem do salonu

- Dokładnie i nie chciałem, aby wasze spotkanie akurat tak wyglądało. – westchnąłem z przepraszającym wyrazem twarzy, co jak co, ale nie tak to wszystko sobie wyobrażałem.

- Nie chciałeś, abym zobaczyła, że nie lubisz psów?

- To nie tak. Nigdy nie zgadzaliśmy się na zwierzęta w naszym domu. Ani ja, ani Natalia nie lubiliśmy ich.

- A Corina jak widać uwielbia. Nigdy nie robiliście wszystkiego dla niej? Jest waszą jedynaczką.

- Nie rozpieszczaliśmy jej. - i wyemigrowałem do kuchni z jedzeniem - Ciekawe.

- Co jest ciekawego?

- Nigdy Natalia nie pozwalała jeść jej tych składników. – zawsze była na diecie, jadała tylko specjalne potrawy i składniki, które naszym zdaniem były odpowiednie dla jej zdrowia

- A w ogóle na coś jej pozwalaliście? - a ja zdziwiony na nią spojrzałem - Opowiedziałeś mi o niej dosyć dużo, ale dzisiaj zobaczyłam normalną nastolatkę, która ucieszyła się, że ma psa o którym marzyła. No i chyba chłopaka co?

- Jorge? - i zdziwiony na nią spojrzałem

- A to jednak nie jej chłopak? No to chyba jednak się pomyliłam.

- Będzie dobrze jak nie zrobią sobie krzywdy. Ale idę sprawdzić co tak cicho, raz mi uciekła przez okno.

- Ja to się tylko zamykałam w pokoju z chłopakiem. - zaśmiała się ale mi do śmiechu nie było i cicho wszedłem do jej pokoju, gdzie widziałem moją córkę, która spała na łóżku wtulona w szczeniaka, a on spokojnie spał skulony obok niej. Tylko się uśmiechnąłem i zszedłem na dół - I co? - zapytała Melisa zajadając się pizzą

- Śpią. Więc mamy chwilę dla siebie.

- A mam się wynieść do siebie?

- Nie, to też twój dom. Na pewno nie będzie jej przeszkadzać. A ja chcę, abyś tu była. - i pogłaskałem ją po dłoni, zdecydowanie z kobietą będzie mi łatwiej trzymać Corinę w ryzach