10. Marzenia są po to, aby je spełniać.

Urodziny Kevina zbliżały się w zawrotnym tempie. Album był już gotowy, ale nie wiedziałam w co się ubrać, dlatego prawie, że załamana poszłam do Melisy, która zabrała mnie na zakupy. Na prawdę nie wiedziałam w co powinnam się ubrać. Miałam mętlik w głowie i żałowałam, że jednak zgodziłam się przyjąć to zaproszenie. Mruczałam i jęczałam cały czas na zakupach, ale nie przeszkadzało mi to, że Melisa kupiła mi już tyle rzeczy, że mam przy sobie cztery torby. Ja chciałam założyć coś długiego, co zakryje moje ręce. Ale Melisa była jakaś szalona i mnie stroiła. Kiedy byłyśmy w domu, w dniu wyjścia na imprezę to stałam na środku pokoju z jeansami, które jakimś cudem mi wyrwała z ręki i schowała do szafy. Patrzyłam na nią jak na wariatkę, a ta mi podała sweter-sukienkę w serduszka, którą kupiłyśmy na zakupach. Popatrzyłam na nią jakby pomyliła pomieszczenia, ale ta jakby nigdy nic, dobrała mi do tego dodatki, nawet rajstopy i buty. Wszystko położyła na łóżku i kazała mi się w to ubrać bo inaczej to będzie krucho. Sama nie wiem dlaczego, ale jednak wbiłam się w to i musiałam przyznać, że podobało mi się. Tyle tylko, że dobrałam do tego spodenki skórzane, aby nie zmarznąć w tyłek. Bransoletki były duże więc kryły to co trzeba, a i sukienka miała długi rękaw. Gotowa zeszłam na dół i o dziwo mój tato uśmiechnął się na mój widok, więc chyba się podobało. Umówiłam się z Jorge w połowie drogi dlatego ruszyłam sobie spacerkiem i na szczęście pogoda dopisywała i nie było zimno. O dziwo chłopak już na mnie czekał więc do niego podeszłam i myślałam, że zobaczył ducha. Już myślałam, że jest coś nie tak, kiedy powiedział, że bardzo fajnie wyglądam. Tylko się uśmiechnęłam i ruszyłam z nim w stronę domu, jak się okazało jego przyjaciela. Trochę się stresowałam bo w końcu mam przedsmak jaki jest Jorge, więc pewnie jego przyjaciele są tacy sami i mogą mnie nie polubić, a musiałam przyznać, że już nie mam Jorge za kogoś, kto nie powinien w ogóle przebywać w moim otoczeniu. Ale przywitaliśmy się z innymi i w końcu znaleźliśmy solenizanta.

- W takim razie wszystkiego najlepszego. - powiedziałam

- Dokładnie stary. - zaśmiał się Jorge - A to prezent od nas. Mój pomysł, jej wykonanie.

- To ty robiłaś mi zdjęcia ostatnio? - zaśmiał się

- Na jego polecenie.

- Oż ty. Ale częstujcie się, alkohol jest jaki chcecie.

- Jasne, więc co podać?

- Sok?

- Będziesz pić sok? - i zdziwiony na mnie spojrzał

- Tak. Jakiś problem? - i na niego spojrzałam

- Nie, nie. - i mi nalał - Nie musisz się bać, przypilnuje cię jeśli chcesz jakieś piwko.

- Nie chce. Nie powinnam uzupełniać płynów, akurat piwem.

- Heja młodzieży. - usłyszałam jakąś blondynkę

- Hej Alba. - i dał jej buziaka w policzek - Poznaj Corinę, Corina to Alba, dziewczyna Kevina.

- Hej w końcu mogę poznać tą tajemniczą Corinę. - zaśmiała się i podała mi rękę, którą uścisnęłam i zaraz poprawiłam bransoletki - Ale co tak tu stoicie? Nie bawicie się?

- Niedawno przyszliśmy i dostałam dopiero sok.

- Aj ty, byś zadbał o dziewczynę.

- To nie moja dziewczyna, tylko koleżanka. - od razu powiedział

- No ok. Ale uciekam, reszta też czeka. - zaśmiała się i odeszła od nas

Impreza się rozkręciła i jak to bywa ludzie szaleli na całego, a trochę ich było. Ja sama postanowiłam iść na dwór bo trochę mnie dym tytoniu i tak samo alkoholu odurzył. Usiadłam sobie na ławce na tarasie i patrzyłam na niebo. Taka chwila była dla mnie odpowiednia. Tyle tylko, że zaraz poczułam jak coś spada mi na ramiona i zobaczyłam swoją kurtkę.

- Bo zmarzniesz.

- E tam. - i machnęłam ręką, a Jorge usiadł obok mnie

- Co tu tak sama?

- Odpoczywam.

- Ale dobrze się bawisz co?

- Tak. Ale musiałam odpocząć.

- Ci palacze to dają popalić tymi fajkami co? - a ja potwierdziłam - Paliłaś?

- Czasem. Zwłaszcza na imprezach, kiedy graliśmy w butelkę.

- Dlatego nie chciałaś grać?

- Nie bawi mnie już całowanie innych.

- Oj tam, wcale to nie straszne jak jesteśmy sami.

- Dlatego ty szalałeś z innymi?

- Jesteś zazdrosna? - i podniósł brew a ja jedynie się zaśmiałam

- W twoich snach. Nawet dobrze, że poznajesz inne dziewczyny. Kto wie, może w tej grupce jest jakaś twoja dziewczyna?

- Żadna fajnie nie całowała.

- No tak, a to ważna rzecz. - zaśmiałam się

- Ale myślałem, że weźmiesz aparat i będziesz robić zdjęcia.

- Po co? Chcesz mieć zdjęcie jak jesteś pijany?

- Ej, ej. Nie jestem - zaśmiał się - Wypiłem tylko dwa piwa.

- Ale możesz wracać do środka. - zauważyłam - Nie ucieknę ci.

- Wolę zostać tutaj. - więc zdziwiona na niego spojrzałam - Lubię z tobą rozmawiać i tyle. A coś czuje, że odpoczynek to tylko wymówka.

- Nie jest wymówką, czasem lubię po prostu usiąść i popatrzeć w niebo.

- Romantyczka?

- Wcale nie. - i oplotłam kolana dłońmi

- Oj jesteś, jesteś. - zaśmiał się - Niebo, pewnie w domu masz świetnie urządzony pokój, tapetowany zdjęciami.

- Nie. Nigdy nie mogłam przyklejać nawet plakatu. Mam tylko kilka zdjęć na tablicy korkowej na której powinnam przywieszać plan lekcji i grafik innych zajęć a i co najważniejsze ulotki dobrych uczelni.

- Na prawdę? Myślałem, że jakoś trzymasz swoją pasję na widoku.

- Nie mogę jak widzisz. Moi rodzice wolą schludne pokoje. Ale marzy mi się wielka mapa świata na której bym mogła przyklejać zdjęcia. Tak, abym miała miłe wspomnienia w jednym.

- Ciekawe. - uśmiechnął się do mnie co odwzajemniłam

- Ale to tylko małe marzenie.

- Marzenia są po to, aby je spełniać.

- No tak, ale ty pewnie masz pokój obładowany dyplomami i medalami.

- Jest ich trochę, to fakt. - a ja poczułam dreszcz zimna po plecach i się otrzepałam - Co zimno?

- Trochę.

- Na pewno nie chcesz wrócić do środka. - a ja potwierdziłam - No to chodź tu. - i mnie objął ramieniem więc chcąc nie chcąc musiałam się do niego przytulić - Cieplej?

- Tak. I fajnie, że mnie tu przyprowadziłeś.

- Sama dostałaś zaproszenie. - zaśmiał się - Mogę zadać ci pytanie?

- Jasne.

- Dlaczego nie pijesz? Boisz się, że wrócisz do byłej Coriny?

- Lekki strach jest owszem, ale mam problemy zdrowotne. Po tym jak miałam płukanie żołądka to mam problem z utratą dużej ilości wody.

- Ajć. Ale koniec smutania się w moim towarzystwie. Jeśli zobaczę smutną minę na twojej twarzy to zacznę cię gilgotać.

- O nie. - i się uśmiechnęłam co odwzajemnił - Nikt mnie nie przytulał ot tak. - szepnęłam

- Widzisz będę twoją przytulanką i to darmową. - zaśmiał się i mnie mocniej przytulił - Cieszę się, że mi zaufałaś i zwierzasz się, czasem jedna rozmowa na prawdę dużo działa.

- Wiem i dziękuje. - i dałam mu buziaka w policzek - A teraz wstajesz - i sama się podniosłam

- Ale po co?

- No jak to? Zatańczyć? - i podałam mu dłoń

- O nie, nie! - zaśmiał się - Nie tańczę.

- Dlaczego?

- Nie potrafię, więc nie.

- Nie bredź. - i go pociągnęłam za rękę na co o mało co się nie wywalił więc się zaśmiałam - To wcale nie jest trudne. - i położyłam jego dłonie na moich ramionach - Tylko ruszasz biodrami.

- Nie potrafię.

- Potrafisz. - i położyłam dłonie na jego biodrach i nimi poruszałam ale na prawdę miał dwie lewe nogi, ale i tak go męczyłam aż w końcu lepiej mu wychodziło i tańczyliśmy, a raczej się wygłupialiśmy, aż w końcu ze środka leciała wolna muzyka

- Wolne są łatwiejsze i nie wierzę, że zatańczyłem.

- Zawsze trzeba mieć ten pierwszy raz. - zaśmiałam się i objęłam go w pasie - Już ja cię wyprowadzę na ludzi.

- Mnie? - zaśmiał się i nim się obejrzałam to mnie przerzucił sobie przez ramię więc pisnęłam - Przeprosisz?

- Ale za co?

- Że wyprowadzisz mnie na ludzi?

- No dobrze. - zaśmiałam się i mnie postawił

- A to co? - i spojrzał w bok na moją dłoń więc od razu się odsunęłam od niego i poprawiłam - Ej, ej.

- Nic ważnego.

- Przecież widzę, że twój nastrój zmienił się diametralnie.

- Daj spokój Jorge ok?! - i chciałam się wycofać, ale nie pozwolił mi na to - Zostaw mnie.

- O na pewno nie. To dlatego też byłaś w szpitalu? Proszę...

- A czy to coś zmienia? - i spojrzałam na niego a on zdziwiony na mnie spojrzał - Może jestem po prostu jedną wielką ćpunką?

- Nie jesteś. Tego jestem pewien.

- Skąd niby to wiesz?!

- Ciii. - i mnie przytulił - Widzę. Przepraszam, że o to zapytałem.

- Chciałam się zabić, dlatego to wszystko. Dlatego tu jestem.

- Rozumiem... ale nie martw się. - i spojrzał mi w oczy - Nie przestanę się z tobą przyjaźnić.

- Dziękuje.

Jorge tylko się do mnie uśmiechnął co lekko odwzajemniłam. Na prawdę cieszyłam się, że mam choć kogoś takiego przy sobie w tym momencie. Zwłaszcza, że mnie przytulił do siebie i po raz pierwszy poczułam się bezpiecznie.