14. Nikt tak nie potrafi wytłumaczyć tego wszystkiego jak ona.

Miałem dylemat i nie wiedziałem z kim mam o tym porozmawiać. Westchnąłem tylko i wstałem z łóżka, aby od nowa zacząć nowy dzień. Znalazłem jakieś świeże i czyste rzeczy i spakowałem swoją torbę treningową. Na korytarzu akurat wpadłem na Carmen, która wyglądała jakby nie spała całą noc.

- Ciężka noc co?

- Uczyłam się do historii. - westchnęła

- Oj dobrze, że ja się już nie muszę męczyć. - i ją objąłem ramieniem

- No tak, ale ty sam nie wyglądasz za dobrze.

- Mam mały problem, który mam nadzieję, że dzisiaj rozwiążę.

- Jak nie to możesz przyjść do mnie po pomoc.

- Pomyślę o tym.

- No i wstały moje promyczki. - zaśmiała się mama na co się do niej uśmiechnąłem - Śniadanie już na was czeka, a i dzisiaj zjecie obiad na mieście dobrze?

- Ja i tak umówiony jestem z Kevinem. - rzuciłem

- Oo a nie z Coriną? - rzuciła ironicznie moja siostra a ja od razu na nią spojrzałem - No co, słuchy chodzą, że macie romans.

- Nie mamy. I po raz kolejny słuchasz plotek. - oburzyłem się i zabrałem kanapkę - Zjem po drodze. - mruknąłem

Ja nie wiem, wszyscy plotkują na nasz temat a przecież nic takiego nie robimy. Tylko się spotykamy i rozmawiamy jak na przyjaciół przystało. W dodatku ona nie miała tu nikogo oprócz mnie, no i oczywiście jeszcze tego kolegi ze szkoły. Z tego co wiedziałem to moja siostra miała na niego chyba chrapkę. Ale w szatni byłem jako pierwszy co mi się akurat nie zdarzało i od razu się przebrałem czekając na innych. Kevin przyszedł dosyć zdziwiony bo jak się okazało, umówiłem się z nim w naszym miejscu i mieliśmy przyjść razem. Od razu go przeprosiłem i już wiedział, że chcę pogadać więc umówiliśmy się po treningu. I tak miałem zjeść na mieście więc nie było problemu bo mieliśmy już swoją knajpkę. Starałem się skupić na ćwiczeniach, ale nie było to łatwe aż w końcu wylądowaliśmy z talerzami i napojem.

- No to mów. - i mi się przyjrzał

- Corina. - westchnąłem

- Co znowu z nią? Wyjechała?

- Nie. Wtedy byłoby chyba łatwiej.

- Ok, ok nie nadążam.

- Sam już nie wiem co mam o tym myśleć. - westchnąłem i zadumałem nad frytkami - Chyba mi się podoba.

- Chyba?

- Bo sam nie wiem. Kurcze podobały mi się dziewczyny owszem, ale to coś innego.

- Czyli?

- Zawsze podobały mi się dziewczyny bo były ładne, reszta mnie mało obchodziła. A z nią jest inaczej, nie obchodzi mnie czy jest ładna. Po prostu widzę jak się zmieniła, jak fotografia jest dla niej ważna, daję jej odpocząć i potrafi o niej mówić czasem godzinami. Nikt tak nie potrafi wytłumaczyć tego wszystkiego jak ona. Do tego ten uśmiech.

- Oj wzięło cię chłopie. - zaśmiał się, więc na niego spojrzałem a ten siedział i od razu wiedziałem, że się ze mnie wręcz nabija - Tylko dlaczego jej tego nie powiesz?

- Nie mogę.

- Nie możesz czy się po prostu boisz? - i mi się uważnie przyjrzał

- A co jeśli ucieknie? Ona ma mnie za kumpla.

- Jeśli nie spróbujesz to się nie przekonasz. Przecież Corina nie jest głupia, domyśli się i co wtedy?

- Może masz rację...

- Jorge posłuchaj. Corina pojawiła się znienacka, i patrz jak ci namieszała w głowie. Żadna dziewczyna nie zwróciła aż tak twojej uwagi. Przebywasz z nią prawie codziennie po kilka godzin, do tego jeśli nie jesteś z nią to nawijasz czasem non stop o niej. A do tego no co ja mam ci powiedzieć? Widziałem ciebie i ją na mojej imprezie urodzinowej. Widziałem i Alba sama może ci to powiedzieć. Pasujecie do siebie, ona cię ożywiła, a nie tylko piłka i piłka.

- Masz rację, już nie tylko piłka się liczy.

- Widzisz, nigdy tak nie miałeś. Pasujecie do siebie z wyglądu i charakteru.

- Na prawdę?

- Dokładnie. Bez namysłu powiedź mi co podoba ci się w jej osobie.

- Jej uśmiech i zaangażowanie.

- No to podbijaj! - zaśmiał się - Zresztą kto będzie mi robić zdjęcia?

- I bez tego będzie, lubi cię.

- No wiesz mnie się ponoć nie da nie lubić.

- Wiem, wiem. - zaśmiałem się - I dzięki za rozmowę.

- Daj spokój, od tego są przyjaciele. A teraz kiedy wyjeżdżam.

- No tak, mieszkanie w Granadzie już czeka? – westchnąłem, będzie dziwnie bez niego

- Czeka, czeka. Alba też ma wszystko już przygotowane i na prawdę cieszę się, że chce ze mną wyjechać. Choć dobrze wiesz jak bardzo bałem się jej o tym powiedzieć.

- Pamiętam, a ja i tak wiedziałem, że ona wyjedzie.

- A tak poza tym to co to się stało, że mamy dzisiaj obiad na mieście?

- A nie wiem. - zaśmiałem się - Mama powiedziała, że mamy zjeść na mieście.

- No, no. Ale trzeba się kiedyś wybrać w czwórkę na jakiś film bądź cokolwiek.

- Jasne, zapytam się jej i dam znać.

Ale jednak posiedzieliśmy jeszcze trochę, aż w końcu zdecydowaliśmy że czas wracać. Dlatego ruszyłem do domu i na szczęście nikogo nie było. Wrzuciłem swoje rzeczy do pralki i rzuciłem się na łóżko z laptopem. Sprawdziłem wiadomości i nie wiedziałem co ze sobą zrobić. Ale powiesiłem jednak pranie i ponownie wróciłem do laptopa. Właśnie oglądałem zdjęcia, które zrobiła Corina kiedy w drzwiach pojawiła się moja siostra. Tylko lekko się uśmiechnęła i położyła obok mnie.

- Co jest grane braciszku?

- Nic.

- I tak bez powodu warczysz i takie tam?

- Po prostu nie lubię plotek.

- Na temat Coriny. - zauważyła - Powiedziałeś już jej?

- O czym?

- Nie zgrywaj głupka, przecież widzę i nie tylko ja bo mama też myśli, że ciągnie cię do niej.

- Ale chyba w jedną stronę.

- Możliwe, ale skąd wiesz jeśli nie zapytałeś?

- Mówisz jak Kevin.

- Mówię jak Kevin i widzę to zdjęcie. W końcu kto komu zadedykował pierwszego gola w debiucie?

- Oberwało mi się za to. - zaśmiałem się - Ale podobało jej się bo i tak podziękowała.

- I pstrykała ci zdjęcia, to jest świetne i nie dziwne, że mama je dała w ramkę.

- Corina ma talent. I staram się ją namówić na coś w tym kierunku. Aby nie chowała tych zdjęć do komody i albumu. Tylko działała.

- Zapytaj się jej czy by nie zrobiła mi sesji. - więc zdziwiony na nią spojrzałem - No co? Nigdy takiej nie miałam.

- Pogadam z nią.

- Dzięki. - i dała mi buziaka w policzek - Jak mi się spodoba to zareklamuje ją to może ci się uda ją otworzyć na większą publikę.

- Sam nie wiem. Musi uwierzyć w siebie i w swoje zdolności.

- W takim razie ma przy sobie kogoś kto jej w tym pomoże. 

&&&

mamy ostatni rozdział w roku 2019.... kolejny juz w 2020... przyznam szczerze, ze dziwnie mi tak. Tą historie pisałam w roku 2013... ten czas zdecydowanie leci zbyt szybko.