9. Ale ty go zwodzisz.

Miałam przynajmniej zajęcie na całe popołudnie, a raczej na weekend. Oczywiście dzięki Jorge i jego albumowi bo jak się okazało nie bardzo wiedział o co chodzi mogłam sobie bez żadnych tłumaczeń siedzieć sama i pracować. Na dodatek jak się okazało moja ciemnia już była prawie gotowa, jeszcze kilka dni i będę mogła tam wejść. Dlatego też poprosiłam Melise, aby mi trochę pomogła. Ale oczywiście ja mam mieć ostatnie słowo. Była właśnie niedziela i nie miałam nawet ochoty wstać z łóżka i w sumie leżałam i dalej pracowałam nad tym albumem. Właśnie przeglądałam sobie zdjęcia kiedy do pokoju zapukała właśnie dziewczyna mojego ojca.

- A ty co tak leżysz? Chora jesteś? - i podała mi tacę z jedzeniem - No chyba, że Jorge jest tak interesujący.

- Robię ten album i jeszcze raz do końca wszystko sprawdzam.

- No tak, ale nie masz może ochoty trochę popracować nad ciemnią?

- A mam, ale nie muszę wstawać z łóżka co?

- Nie, nie. - zaśmiała się i wyszła na chwilę, by wrócić z laptopem

- Od razu mówię, że chcę skromne miejsce, a na dodatek tak, abym mogła za to wszystko zapłacić z własnej kieszeni, a moje oszczędności są dosyć skromne.

- Może byś dorabiała sobie u ojca w klinice? Mówił, że szukają kogoś jako rejestratorkę.

- Ja i obsługa klienta? - zaśmiałam się - Szybko uciekną.

- E tam, tylko tak mówisz. Zapytaj się ojca i możesz mieć za to dodatkowe pieniądze na swoje wydatki.

- Zobaczę. - i jej zrobiłam miejsce na łóżku więc położyła się pod kołdrą

- W takim razie i tak mamy małe ograniczenia jeśli chodzi o rozmiar. Nie popisał się.

- Lepsze to niż nic.

- Ok, w takim razie zaczynamy. Tylko zjedź śniadanie. - więc przewróciłam oczami i zabrałam się za kanapki, choć miło było jak tak mnie pilnowała i o dziwo pozwalała jeść to co lubię - Muszą być szafki, blaty. - i klikała w swoim programie na wszystko

Sama patrzyłam na jej poczynania i tylko mówiłam gdzie bym chciała, aby coś stało i jeśli czułam, że to zbędne to od razu mówiłam, że nie chce. No i gdzie będą stać rzeczy, które przyszły już do mnie z Porto. Na szczęście tam udało mi się kupić same najpotrzebniejsze rzeczy jakie powinny znaleźć się w ciemni i tylko dzięki swojej dorobkowej pracy i pomocy dziadków, którzy mnie zawsze wspierali. Kiedy wszystko było na swoim miejscu to jak się okazało miałam wybrać też kolory do ścian, dlatego wybrałam oliwkowe, które były bardzo ciemnym kolorem i byłam zadowolona. Teraz musiałam tylko dostać klucze do ciemni i zabrać się za wszystko. Sama miałam pomalować, bo w sumie chciałam wszystko zrobić tak, aby nie myśleli, że nie umiem nic zrobić.

- Ktoś do ciebie napisał. - zauważyła więc zobaczyłam na laptopa i miałam powiadomienie, o nowym emailu od Jorge - Tak się z nim kontaktujesz?

- Mam jeszcze jego numer, ale tak mi jest szybciej.

- Ale ty go zwodzisz. Zakoleguj się z nim, a nie. - zaśmiała się

- Ej, ej. Robię dla niego ten album, niebawem skończę i spokój z Jorge. – choć musiałam przyznać, że byłoby mi dziwnie, polubiłam go przez ostatni czas

- Szkoda, fajny chłopak z niego. A i ty masz przynajmniej z kim porozmawiać i nie jest upierdliwy.

- Dobry żart. On jest bardzo upierdliwy. - zaśmiałam się - A do tego tak bardzo...

- Go lubisz. – westchnęłam jedynie bo uderzyła w czuły punkt i czytałam jego email - Umów się z nim.

- Nie mam po co. Pyta tylko o album.

- A z nim jak idzie?

- Dobrze, choć ostatnio pokłóciłam się z kolesiem. Ja nie wiem czy tylko faceci mogą się znać na fotografii? Bo w końcu chcę, aby było wszystko dobrze.

- Dlaczego ci zależy na tym jeśli go nie lubisz?

- Bo... - i się zastanowiłam - To moje pierwsze prawdziwe zlecenie. Od A do Z i na dodatek to specjalny prezent więc chce, aby był idealny.

- W takim razie rób i mu napisz. A ja idę zapytać się co na obiad.

- Dobrze. - uśmiechnęłam się do niej

Od razu zaczęłam tworzyć odpowiedź na jego wiadomość i zadowolona wysłałam. Tyle tylko, że zaraz dostałam drugą więc ja nie wiem, on nie ma co robić w niedzielę tylko do mnie pisać? Ale znowu włączyłam odpowiedź i kiedy wysłałam to miałam święty spokój na jakiś czas i mogłam dalej się wylegiwać w łóżku, tylko, że zaraz odezwał się mój telefon. Spojrzałam na wyświetlacz i widziałam, że to Jorge do mnie dzwonił.

- Taak? - rzuciłam kiedy odebrałam

- Nie leń się. - zaśmiał się

- Jest niedziela, mam wolne więc mogę robić co chce.

- A może masz ochotę na spacer?

- Spacer?

- Tak, ty i ja. Nie daj się prosić.

- No nie wiem, lubię swoje łóżko.

- Lubisz, ale pewnie trzeba wyjść z psem.

- No to jest argument.

- Jest, jest. Więc będę u ciebie za dwadzieścia minut?

- Pogrzało? Za godzinę.

- Co ty będziesz robić?

- Jestem kobietą i muszę się wyszykować. Nie wnikaj, tylko bądź za godzinę.

Wyłączyłam się i otworzyłam szafę. Nic ciekawego nie wpadło mi w oczy, ale i tak postawiłam na spodnie i jakąś bluzkę z długim rękawem. Poszłam z tym do łazienki gdzie się wykąpałam i zrobiłam lekki makijaż. Gotowa wróciłam do pokoju, gdzie jeszcze ogarnęłam trochę pokój i byłam gotowa. Zeszłam na dół, gdzie złapałam za buty i smycz i zawołałam Sunniego, ale jakiś niechętny był. Zdziwiona na niego spojrzałam, a ojciec na mnie.

- Wychodzisz gdzieś?

- Tak na spacer.

- Byłem z nim jakąś godzinę temu.

- Ahh no to mogłeś powiedzieć mi to wcześniej. - westchnęłam a do drzwi ktoś zapukał i mój psiak od razu podbiegł

- Hm spodziewasz się kogoś? - i otworzył drzwi - Ooo hej Jorge.

- Dzień dobry. - uśmiechnął się, a mój psiak do niego od razu doskoczył - Hej mały.

- No patrz na ciebie kochana tak nie reaguje.

- Cóż bywa, ale idziemy?

- Tak, tak. - a ja rzuciłam od razu smycz na szafkę - A to bez psiaka?

- Nie chce. - a ten mój mały spryciarz wziął smycz do pyska i podszedł do Jorge

- Chyba jednak chce.

Ale pożegnaliśmy się z moim ojcem i poszliśmy na ten spacer. W sumie to chodziłam w ciszy obok niego i patrzyłam jak prowadzi na smyczy mojego psiaka.

- Nie cieszysz się, że tu jestem?

- Bardziej miałam plan spędzić dzień w łóżku. Wiesz nie wstaje cały dzień.

- Daj spokój, patrz jaka ładna pogoda. - zaśmiał się

- No mogłam też popracować nad twoim albumem.

- A właśnie! - i z uśmiechem się odwrócił w moją stronę - Kevin zaprasza na urodziny również ciebie.

- Mnie? - i mu się przyjrzałam

- Tak. Jako moja osoba towarzysząca. Jeśli nie chcesz to powiem mu, aby zmienił zaproszenie.

- Łał. Nawet mnie nie znacie, a zapraszacie na urodziny i to jeszcze jako osoby towarzyszące.

- Może chcemy cię poznać bardziej?

Puścił mi oczko i pobiegł z Sunnym a ja jedynie się uśmiechnęłam pod nosem. Bo nie powiem, ale było to miłe. Ktoś chciał poznać mnie… zwykłą Corinę.