16. Nie zadałem ci nigdy pytania... czy było warto?

Po szkole poszłam do kliniki ojca, aby zrobił mi przegląd. Ale zostałam na dłużej i pomagałam mu z dzieciakami, które oczywiście płakały i nie wiedziałam dlaczego, ale przy mnie jakoś się uspokajały więc byłam bardzo potrzebna w tych chwilach i to mi się podobało. Miałam wrócić z moim tatą do domu więc czekałam na niego, aż wszystko pozamyka i ruszyliśmy w stronę jego auta ale pod kliniką spotkałam Jorge, który o dziwo na mnie czekał.

- Dobry wieczór, mogę porwać na jakiś czas pana córkę? - i uśmiechnął się do mnie

- No nie wiem, nie wiem. To chyba od niej zależy.

- Ale porwać? A nie mogę iść samodzielnie? - zaśmiałam się i go uderzyłam w bark

- W takim razie idźcie, ale wróć o przyzwoitej porze dobrze?

- Jak zawsze.

Tylko się zaśmiałam i ruszyliśmy w swoją stronę. Trochę mnie to zdziwiło, że chłopak przyszedł do mnie do kliniki bez zapowiedzi jak to miał w zwyczaju, ale nic nie mówiłam. Zwłaszcza, że wziął mnie na obiad na którym bawiłam się bardzo dobrze. Ale tak było już od jakiegoś czasu, w swoim gronie czuliśmy się jakbyśmy byli najlepszymi przyjaciółmi od lat. W sumie dziwiłam się mu, że po tym co usłyszał, czyli całą prawdę nie uciekł gdzie pieprz rośnie, tylko został przy mnie i jeszcze bronił. Ale po obiedzie postanowiliśmy iść na spacer i doszliśmy do jego ulubionego miejsca. W sumie do tej pory nie wiedziałam dlaczego ulubionym miejsce Jorge był most, a dokładniej miejscówka pod mostem. Ale usiadłam sobie na swoim miejscu i rzuciłam rzeczy obok.

- Teraz przydałoby się jakieś piwko.

- Piwko? Pamiętasz co mi obiecałaś?

- Pamiętam. - zaśmiałam się - Kto jak kto ale ja pamiętliwa jestem.

- I dobrze. Ale co przeglądzik?

- Tak i bawiłam się w nianię do dzieci.

- Oj kazałaś im mówić aaaa?

- Ej niektóre dzieci na prawdę potrzebują pomocy, a do tego płaczą jak nie wiem co.

- Moje dziecko nie będzie krzyczało. - od razu rzucił a ja zdziwiona na niego spojrzałam

- Wpadłeś z jakąś?

- Nie, nie. Jeśli bym już miał z jakąś wpaść to tylko z tobą.

- Jak to ze mną?!

- A z kim spędzam ostatnio najczęściej czasu?

- No ze mną i w sumie nie wiem dlaczego. Jesteś przystojny, a uganiasz się z jakąś gówniarą.

- Nie jesteś gówniarą, masz już osiemnastkę.

- Oj wiem, spędziłam ją z tobą. A moja matka wpadła w szał jak zobaczyła nas razem śpiących.

- W sumie to było dwuznaczne.

- Ej, ej tylko leżeliśmy koło siebie. Ok, na łyżeczkę ale dalej w ubraniach.

- Dla niektórych to i tak jedno znaczy.

- Wiem. - westchnęłam - Ale to ona sypiała z moim nauczycielem.

- Ej, ej. - i od razu mnie zaczął łaskotać więc się śmiałam i piszczałam starając uwolnić - No i tak ma być.

- Gorszy wariat ode mnie wiesz?

- Ale przyznaj się, że i tak mnie lubisz.

- No od kiedy przestałeś polować na mnie rowerem to jesteś znośny.

- Bo czekam w końcu na to, aż ze mną wybierzesz się na przejażdżkę.

- Sama nie wiem. Nie uprawiam sportów jak wiesz.

- Wiem, ale możesz spróbować. - i złapał mnie za rękę i przejechał palcem po moim nadgarstku, a raczej po bliźnie - Boli cię?

- Czasem pobolewa żołądek, ale tak to nie. Zresztą nie wiem jak to będzie kiedy zaczną się upały. Zawsze chodziłam w sukienkach, a teraz...

- Chodziłaś w sukienkach? - zaśmiał się więc spojrzałam na niego zdziwiona bo nie wiedziałam co jest w tym śmiesznego - To musiał być miły widok.

- Przepraszam bardzo, ale jestem kobietą więc to normalne chyba? Jak chodziłam ciągle wstawiona to miałam dosyć wyzywające stroje.

- Nie zadałem ci nigdy pytania... czy było warto? - a ja jedynie podkuliłam kolana i zastanowiłam się

- Nie wiem... w tamtej chwili wydało mi się to odpowiednie. To był impuls, nie planowałam tego. Po prostu byłam w domu, pokłóciłam się z matką, spoliczkowała mnie i już.

- Kochałaś go prawda?

- Tak. Pojawił się pewnego dnia w szkole a ja wróciłam na dobrą ścieżkę. Był dla mnie jak ojciec i imponował mi. Ale moja matka musiała mieć to co ja.

- Mnie nie ma. - zaśmiał się na co sama się uśmiechnęłam

- No tak. Nie ma ciebie i tych dziwnych spotkań pod mostem jak bezdomni. - i machnęłam ręką

- I nie ma tego. - i poczułam jego usta na swoich więc nie wiedziałam co mam zrobić bo tym mnie zaskoczył i to bardzo - Ok... chyba się wygłupiłem. - i od razu się ode mnie odsunął

- Jorge.

- Nic się nie stało. Ale wracamy? Miałaś być o przyzwoitej porze.

- Yhym.

Jorge odprowadził mnie do domu i nawet się ze mną nie pożegnał więc jedynie poszłam do swojego pokoju. Nie odzywałam się nawet do nikogo tylko uciekłam. Choć słyszałam jak mój tato wołał moje imię. Ale usiadłam na łóżku i myślałam. Wyciągnęłam spod poduszki zdjęcie Jorge i poczułam, że go straciłam... jak zawsze. Usłyszałam pukanie i zaraz do pokoju weszła Melisa więc szybko schowałam zdjęcie.

- Wszystko gra? - i podała mi kubek z kakao a ja tylko na niego spojrzałam

- Nie.

- Coś nie tak z Jorge? - i usiadła po turecku

- Wszystko. - westchnęłam i najchętniej bym się chciała schować pod łóżko

- Ok, ok co jest? To twój przyjaciel co nie?

- Pocałował mnie.

- Uuu iii? Nie podobało ci się? - a ja spojrzałam na nią jak na idiotkę - No co? Od dawna widziałam, że chyba coś będzie.

- Nie odwzajemniłam. - mruknęłam i myślałam, że strzelę sobie w łeb, że nic nie widziałam

- Dlaczego?

- Zaskoczył mnie. Rozmawialiśmy jak przyjaciele aż tu nagle czuje jego usta na swoich.

- I pewnie teraz Jorge myśli, że jest na spalonej pozycji.

- Dokładnie. Odprowadził mnie, ale nic więcej... jestem idiotką.

- Nie, ale porozmawiaj z nim. Pewnie miałaś jakieś powody.

- Mam...

- Pogadaj z nim, wyjaśnijcie to sobie. - i się do mnie uśmiechnęła

- Dzięki... - i się napiłam kakao

- Nie ma za co. Wystarczy czasem zwykła rozmowa.

Ale jednak tak mnie to męczyło, że napisałam wiadomość do chłopaka i poszłam na spacer z małym. Miałam nadzieję, że jednak przyjdzie i na szczęście się nie pomyliłam. Widziałam, ze nie jest dobrze więc tylko podeszłam do niego bliżej.

- Przepraszam.

- Nie no rozumiem. Choć o tej porze się spotykać. - zaśmiał się

- Nie jestem typem dziewczyny dla ciebie. - od razu zaczęłam i widziałam, że chce coś powiedzieć - Nie przerywywaj. Wiesz, że mam nieźle porytą psychikę. Nikt normalny nie chce się zabić i nie chodzi narąbany przez cały rok. A wiem jaki jesteś. Idealny syn, idealny piłkarz... nikt nie chce, abyś zniszczył to co osiągnąłeś... a jesteś świetnym piłkarzem, który potrzebuje spokoju. A ja nie mogę ci tego zagwarantować...

- Mogę się teraz wtrącić?

- Nie... bo wiem co chcesz powiedzieć.

- Ale nie wiesz co chce zrobić. - i ponownie poczułam jego usta na swoich - Nie obchodzi mnie twoja przeszłość. Poznałem cię teraz, po tych wszystkich przejściach i wiem jaka jesteś. To się dla mnie liczy.

- Na prawdę? - a on jedynie pokiwał głową więc od razu się zaśmiałam cicho

- Mogę cię pocałować trzeci raz i zobaczyć jak na prawdę całujesz?

- Chyba... - ale nie dokończyłam bo mogłam już cieszyć się delikatnym masażem tyle tylko, że tym razem odwzajemniłam i mnie mocno przytulił podnosząc do góry na co się zaśmiałam

- Ej, ej bo mi Sunny ucieknie.

- A no tak. - i mnie postawił, a mój psiak spokojnie sobie wąchał kwiatki a on od razu mnie pocałował

- Mmm... - i się odsunęłam a on tylko uśmiechnął - Sunny, wracamy. - zawołałam a ten zaraz do mnie podbiegł

- Już?

- No tak, jutro masz trening a ja szkołę i co za tym idzie mam sprawdzian.

- No to wracamy. - i objął mnie ramieniem i ruszyliśmy w stronę mojego domu i w sumie nie wiedziałam co mam zrobić jak się zatrzymaliśmy pod bramką bo to była dla mnie zupełnie nowa sytuacja - Dobranoc i miłej nauki. - i dał mi buziaka w policzek

- Oh dziękuje. - zaśmiałam się i mu jeszcze pomachałam i wróciłam do mieszkania i tylko wpadłam na Melisę

- Oho czyli rozmowa się udała?

- Tak. - i się uśmiechnęłam - Nie przeszkadza mu nic, a przynajmniej tak mówi.

- Więc na pewno mówi prawdę. - zaśmiała się - No to teraz Corina i Jorge, no, no. Ale nie mów tacie bo wtedy nie będziesz leżeć spokojnie z Jorge na łóżku.

- Ha ha. - wystawiłam jej język i poszłam do siebie z uśmiechem