28. O matko... to będzie nasze gniazdko.

Na uroczysty obiad byliśmy umówieni na niedzielę. I kiedy zadowolona z poprawioną fizyką siedziałam w sobotę na swoim łóżku to nie powiem, ale kiedy Alba zapytała się mnie w czym idę do rodziców Jorge to zaczęłam panikować. Dlatego zeszłam na dół po Melisę i ją ciągnęłam na górę.

- Ej, ej. - zaśmiała się

- W co ja mam się ubrać? W końcu muszą mnie poznać lepiej i to z dobrej strony. - i pokazałam jej kilka sukienek na łóżku - Sunny złaź!

- Aj stres przed teściami. No, ale zaraz zaradzimy. - i stanęła na środku - Musi być grzecznie, ale nie aż za bardzo.

- Właśnie...

- Więc pójdziesz w tym. - i dała mi jasne jeansy i czerwoną bluzkę w groszki i to jeszcze z metką - Do tego pożyczę ci moje buty na obcasie, które tak bardzo ci się podobały.

- Dzięki.

- No, a ja pożyczę tą sukienkę. - zaśmiała się - A tak poza tym to co powiedział Jorge na temat mieszkania?

- Podoba mu się, miał małe wątpliwości i wiesz bał się, że nie damy sobie rady. Mam wrażenie, że on trochę myśli, że musi nas utrzymać. Wiesz jak to mąż, żywiciel całej rodziny. - i usiadłam na łóżku

- A ty? Boisz się?

- Nie. Wiem, że sobie poradzimy, a jak nam będzie brakować kasy to mogę zawsze dorobić.

- Ahh jakie to urocze. Pierwsze wspólne mieszkanie. Pamiętam jak ja byłam zestresowana, ale wy a zwłaszcza Ty lepiej to znosisz. Masz to po ojcu wiesz? - zaśmiała się

- Nie bał się, że zaczniesz ustawiać wszystko po kątach?

- Zdecydowanie nie. Ale kiedy zaczynacie tam działać?

- Zaraz po zakończeniu szkoły. Muszę poprawić jeszcze chemię.

- No tak, z tym kusząco przystojnym chłopakiem.

- Co nie? - jęknęłam - Ciacho, a nie mogę nic powiedzieć bo Jorge jest cholernie zazdrosny o niego. Uważa, że godzina z nim to za długo.

- Może jednak coś jest na rzeczy?

- Nie... nie? Cholera podrywam go chyba.

- Więc lepiej szybko skończ te korki.

- I lepiej nie mówić nic Jorge.

Ale na drugi dzień wyszykowałam się w to co przygotowałyśmy z Melisą, no i poszliśmy na obiad. Nie powiem, ale będąc tam zaczęłam się trochę stresować i czułam jakbyśmy byli na obiedzie zaręczynowym. Ale jednak po obiedzie moi rodzice poszli do domu, a ja sama na spacer z Jorge i Carmen.

- No to kiedy pójdziemy odwiedzić wasze mieszkanie?

- W sumie mam klucze. - zaśmiałam się i nimi pomachałam

- No to co idziemy? - i objął nas ramionami więc we dwie się zgodziłyśmy i ruszyliśmy w kierunku bloków - No to czas na zwiedzanie. - zaśmiał się Jorge i weszliśmy do środka

- Łał. Twoja macocha ma gust. - zawołała Carmen i oglądała

- Dokładnie. - zaśmiał się Jorge i oglądali mieszkanie a jako, że ja już tam byłam to stanęłam sobie na środku i zaraz mnie do siebie przytulił - O matko... to będzie nasze gniazdko.

- No mam nadzieję, że nie zrezygnujesz. Masz jeszcze dwa miesiące.

- Nieh. - i się rozejrzał

- Nawet jakby zrezygnował to ja mogę się wprowadzić za niego. - zauważyła Carmen, która wróciła z łazienki na co się serdecznie zaśmiałam - Jej nie uwierzę, że mój braciszek zamieszka z dziewczyną. I będę mogła spokojnie sobie wchodzić do jego pokoju.

- Ekhem nie pozwalaj sobie.

- Wariaci. - i się wtuliłam w Jorge - Szkoda, że ja nie mam rodzeństwa. Chociaż jak mój tato się postara to może będę mieć. Oby.

- Oddam ci Jorge, on to czasem jak mały bądź starszy brat. - zaśmiała się Carmen

Minęły trzy dni i miałam spotkanie z Nico w sprawie korków. Kiedy go zobaczyłam to trochę dłużej się przyjrzałam. Kurcze faktycznie był przystojny. Więc kiedy siedziałam z nim i starałam się skupić na nauce to myślałam i starałam się mieć przed oczami Jorge. Ale poczułam czyjś rękę na ramieniu więc podskoczyłam.

- Wszystko gra?

- Przepraszam zamyśliłam się.

- Rozumiem, ale nad czym jeśli można wiedzieć?

- Nad twoją urodą. - rzuciłam i wtedy doszło do mnie co powiedziałam - Przepraszam, ale wszyscy mi nagadali, że jesteś przystojny.

- Na prawdę?

- Ehem. - zaśmiałam się

- Łał. Nigdy nie słyszałem, że jestem przystojny. Na dodatek podczas nauki od ładnej dziewczyny.

- Oj dziękuje. - uśmiechnęłam się - Ale nie w tym rzecz. Chcę po prostu zaliczyć te przedmioty i mieć szkołę z głowy.

- A później?

- Fotografia. - zauważyłam

- A właśnie... bo i tak spotykamy się, ale może byśmy spotkali się kiedyś na kawę?

- Z chęcią, jest sympatycznie i w ogóle, ale... jestem już z kimś.

- I to oznacza dożywotni zakaz spotykania się z innymi?

- Nie. - zaśmiałam się - Ale chyba mu nie leżysz. Jest odrobinkę zazdrosny o nas.

- Nie ma powodu.

- Dokładnie. - rzuciłam - Ale wiesz co, w sumie mogę iść na kawę.

- Fajnie, to może w czwartek?

- Ok. - uśmiechnęłam się - Jak zdam to będzie dobre zakończenie.

- Dokładnie.

Zadowolona i z dużym nadmiarem nauki wróciłam do domu i kiedy zobaczyłam Sunniego, który skakał na mój widok i Melisę idącą ze śmiechem tylko jęknęłam.

- O mój boże! - zaśmiała się - Co zrobiliście?

- Umówiłam się z nim na kawę.

- Powiesz Jorge?

- On mnie zabije. Dobrze wiem, że go nie lubi i uważa, że nie powinnam się z nim uczyć.

- Daj spokój to tylko kawa, na zakończenie i w podzięce za pomoc w nauce. Powinien się Jorge cieszyć, że masz teraz dobre oceny no i co za tym idzie możecie razem zamieszkać.

- Powiedź to jemu, nie mi. - zaśmiałam się

Ale jednak po namyśle nie powiedziałam Jorge nic. Tylko poszłam na tą kawę po szkole i nie powiem, ale było bardzo sympatycznie. Nico jako student medycyny jak się okazało był bardzo sympatyczny. I nim się obejrzałam to byliśmy już trzy godziny na tej kawie. Ale w końcu trzeba było wracać więc odprowadził mnie do domu. Stanęliśmy pod bramką i chciałam się pożegnać, ale Nico się tylko nachylił i od razu się odsunęłam.

- Co ty? Mam chłopaka.

- Wiem. Ale myślałem, że między wami się nie układa.

- O nie. - zaśmiałam się - Układa i to bardzo. Poszłam z tobą na kawę tylko po to, aby podziękować za pomoc w nauce i za to, że zdałam.

- Oł, myślałem, że mam szansę.

- Może kiedyś. Jak na razie jest Jorge.

- Szczęściarz.

- No tak.

- No nic, to będę uciekać. Może kiedyś.

- Może, zresztą jesteś studentem na pewno jakaś się znajdzie.

- Raczej nie, są dziwne.

- Ok. Więc żegnam. - zauważyłam i uciekłam jak najszybciej do domu

- A ty co?

- Chciał mnie pocałować! - zaśmiałam się

- Pogrywa ostro, ale spławiłaś go?

- No ba. Ale nic nie mówimy Jorge.

- Dokładnie. - zaśmiała się a ja uciekłam do siebie do pokoju